จุดเปลี่ยน

ในชีวิตของผม

หลังจบ ม.3 จากโรงเรียนบุณฑริกวิทยาคาร จ.อุบลราชธานี ผมเป็นคนเดียวในรุ่น ที่ได้รับโควต้าจากวิทยาลัยเทคนิคอุบลราชธานี สาขาอิเล็กทรอนิกส์ ให้เข้าเรียนโดยไม่ต้องสอบแข่งขัน เมื่อผมนำเรื่องนี้มาบอกพ่อ ผมดูออกว่าท่านภูมิใจในตัวผมมาก แต่พ่อหัวเราะกลบความรู้สึกที่แท้จริงของท่าน พ่อรู้ว่ายังไงผมก็ไม่ได้เรียน เพราะท่านไม่มีเงินส่งผมเรียน และในตอนนั้นก็ยังไม่มี กยศ.

​

เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่ได้เรียน ผมจึงมุ่งสู่กรุงเทพมหานคร เป็นการเข้ากรุงเทพครั้งแรกในชีวิตของผม ด้วยวัย 15 ปี การพลาดโอกาสได้เรียนต่อในครั้งนั้น เป็นบทเรียนแรกที่สอนผมว่า “ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในตำรา” มันทำให้ผมโตขึ้น ผมเริ่มเข้าสู่โหมดชีวิตจริง ไม่ได้อยู่แต่ในตำราเหมือนตอนเป็นนักเรียน ม.ต้น (ผมเป็นเด็กเรียน) เมื่อถึงกรุงเทพ งานแรกที่ผมทำคือเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่นั่นสอนให้ผมรู้จักมิติต่าง ๆ ของชีวิตและสังคม

​

ผมได้เรียนรู้ว่า ชีวิตของผมจะเดินอยู่บนเส้นทางปกติเหมือนคนส่วนใหญ่ไม่ได้ “การคิดนอกกรอบและกลยุทธ์นอกตำรา” จึงเกิดขึ้นนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

​

ผมได้กลับไปเรียนที่โรงเรียนบุณฑริกวิทยาคารจนจบ ม.6 แล้วกลับเข้ามากรุงเทพอีกครั้งเพื่อหางานทำ ผมทำงานอยู่ 3 ปี แต่ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย นอกจาก Sony Walkman 1 เครื่อง ชีวิตของผมยังวนอยู่ในลูปเดิม ๆ คือตื่นแต่เช้าโหนรถเมล์ไปทำงาน กลับถึงห้องเช่าก็ดึก เงินเดือนแค่พอค่าห้องเช่า ค่ารถเมล์ ค่าอาหาร ค่าน้ำค่าไฟ (ไม่มีมือถือ) จึงคิดว่าผมจะอยู่อย่างนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องหาวิธีเปลี่ยนชีวิต ผมจึงเริ่มมองหาอาชีพที่มั่นคงและมีความก้าวหน้า

​

มีอยู่วันนีงผมได้อ่านนิตยสาร National Geographic ในเล่มนั้นมีคอลัมน์นึงพูดถึง “เป็นทหารเกณฑ์แล้วได้อะไร” เนื้อหาในคอลัมน์นี้บอกว่า ถ้าเป็นทหารเกณฑ์จะมีสิทธิ์สอบนักเรียนนายสิบ นักเรียนนายสิบมีสิทธิ์ได้รับคัดเลือกไปเรียนต่อที่โรงเรียนเตรียมทหารและโรงเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า หลังจากผมอ่านคอลัมน์นี้จบ “การคิดนอกกรอบและกลยุทธ์นอกตำรา” ก็ผุดขึ้นในหัวของผมทันที

​

ตอนนั้นผมอายุ 21 ปี อีกไม่กี่เดือนต่อมาผมก็ไปเกณฑ์ทหาร แต่ไม่ได้จับใบดำใบแดง ผมสมัครเลย ผมเป็นทหารเกณฑ์ผลัดที่ 1/41 เป้าหมายของผมคือการสอบนักเรียนนายสิบ แล้วทำไมก่อนหน้านี้ผมจึงไม่สอบในนามพลเรือน ก็เพราะว่าประสบการณ์ตอนจบ ม.3 มันทำให้ผมคิดอะไรรอบคอบขึ้น การเป็นทหารเกณฑ์ถ้าสอบนักเรียนนายสิบติดคือชัวร์ เพราะมีเลือดทหารแล้ว และเมื่อถึงฤดูกาลสอบนักเรียนนายสิบ ในกองร้อยที่ผมอยู่สอบติด 3 คน หนึ่งในนั้นคือผม และนี่คือจุดเปลี่ยนครั้งแรกในชีวิตของผม

​

ผมเป็นนักเรียนนายสิบทหารบก รุ่นที่ 3/42 เรียน 2 ปี หลังเรียนจบ ผมได้รับราชการเป็นนายสิบทหารบก ทำให้ชีวิตของผมมีความมั่นคง (ตามเป้าหมายที่ได้ตั้งเอาไว้ตั้งแต่ก่อนสมัครเป็นทหารเกณฑ์) ในระหว่างรับราชการ ผมได้ทำอะไรหลาย ๆ อย่าง ที่เป็นการหารายได้เสริมหลังเลิกงานและวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แล้วสิ่งที่เป็นจุดเปลี่ยนครั้งที่สองในชีวิตของผมก็เกิดขึ้น นั่นคือการที่ผมปั้นตัวเองเป็นนักสร้างแบรนด์ (ท่านใดที่ตามผมมาหลายปีจะทราบว่าผมจัดคอร์สวันอาทิตย์ และจัดเวิร์คช็อปเวลา 18:00 น. ของวันพุธ)

​

หลังจากรับราชการมาได้ 17 ปี ผมได้ตัดสินใจลาออกจากราชการในปี 2560 ด้วยเหตุผลหลายข้อ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือผมต้องการอยู่กับพ่อในวาระสุดท้ายของท่าน และนี่คือจุดเปลี่ยนครั้งที่สามในชีวิตของผม (คุณแม่ของผมจากไปเมื่อปี 2545 ตอนนั้นผมรับราชการได้ 2 ปี และผมไม่ได้อยู่กับท่านในวาระสุดท้าย)

ผมชอบแก้ปัญหา

ตั้งแต่เด็ก

ในวัยเด็กผมเป็นนักประดิษฐ์ ตอนอยู่ ม.1 ผมทำเฮลิคอปเตอร์จากไม้ไผ่ โดยที่ไม่มีพื้นฐานความรู้อะไรเลย แค่เคยเห็นในทีวีเท่านั้นเอง มันคืองานอดิเรกของผม ที่เล่นอยู่คนเดียวตามลำพัง

 

ผมใช้หนังยางเป็นแหล่งพลังงาน ลำตัวและใบพัด (โรเตอร์) ทำจากไม้ไผ่ ใช้ด้ามปากกาเรย์โนลด์สีเหลืองเป็นเพลาของใบพัด ผมเริ่มต้นด้วยการทำเฮลิคอปเตอร์แบบ 1 เครื่องยนต์ (1 เพลาด้ามปากกาเรย์โนลด์) พอมันบินขึ้นสู่อากาศ ลำตัวของมันจะหมุนสวนทางกับใบพัดแล้วก็ตกลงมา

​

ผมจึงแก้ปัญหาด้วยการทำเป็นแบบ 2 เครื่องยนต์ ซึ่งก็คือ 2 เพลาด้ามปากกาเรย์โนลด์นั่นเอง วางไว้ที่ส่วนหัวอันนึงและส่วนท้ายอันนึง กะว่าเพื่อให้เกิดความสมดุล จะได้แก้ปัญหาการหมุนของลำตัวซึ่งเป็นสาเหตุของการตก

 

(ตอนนั้นผมไม่เคยรู้จักเฮลิคอปเตอร์แบบชีนุกมาก่อน และเพิ่งจะได้เห็นของจริงตอนที่เป็นนักเรียนนายสิบทหารบก อยู่ที่ศูนย์การทหารราบ จ.ประจวบคีรีขันธ์)

 

แต่เฮลิคอปเตอร์ของผมก็ยังหมุนลำตัวสวนทางกับใบพัดแล้วตกลงมาเหมือนเดิม เพราะผมหมุนใบพัดทั้งสองไปในทางเดียวกัน จึงได้ลองหมุนใบพัดให้มันสวนทางกันดู ปรากฎว่าแก้ปัญหาได้สำเร็จ เฮลิคอปเตอร์ของผมเกิดความสมดุล ลำตัวของมันไม่หมุนแล้ว และผมมารู้เหตุผลตอนเรียนอยู่ ม.ปลาย (Action = Reaction)

​

ฟังดูอาจเหมือนง่าย เพราะผมเล่าแบบรวบรัด แต่ในความเป็นจริง กว่าผมจะคิดออก ว่าต้องให้ใบพัดสองอันมันหมุนสวนทางกันเพื่อแก้แรง ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง (เพราะงมเข็ม) และผมต้องทำใบพัดใหม่ 1 อัน เพื่อเปลี่ยนทิศทางของมันให้สวนทางกับอีกอันนึง มันเป็นอะไรที่สนุกและท้าทายอย่างยิ่ง

 

เรื่องนี้สะท้อนนิสัยของผม 3 ข้อ คือ

(1) ผมเป็นนักคิด

(2) ผมเป็นนักแก้ปัญหา

(3) ผมไม่ยอมแพ้

หลายท่านถามว่า

ผมเรียนจบอะไรมา

ในวัยเด็กผมได้เรียนรู้การใช้งานคอมพิวเตอร์มาบ้าง แต่เป็นการเรียนรู้เพื่อทำงานด้านเอกสารเท่านั้น จนกระทั่งปี 2543 ผมจึงเริ่มพัฒนาทักษะด้านดิจิตอลอย่างจริงจัง สิ่งที่ผมทำคือการประยุกต์แล้วเชื่อมโยงองค์ความรู้ทั้งหมดที่ผมมีอยู่ เพื่อแก้ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดจากการลงมือทำตามไอเดียด้านดิจิตอลของผม (เหมือนเรื่องเฮลิคอปเตอร์ไม้ไผ่)

 

ผมพัฒนาตัวเองและสะสมทักษะด้านดิจิตอลมาเรื่อย ๆ ผ่านการลงมือทำ มันคือการพล็อตจุดลงบนแผ่นกระดาษมานานหลายปี จุดที่ถูกพล็อตลงบนแผ่นกระดาษของผม ไม่ได้มีแค่ทักษะด้านดิจิตอลเท่านั้น แต่ยังรวมถึงศาสตร์และศิลป์ทั้งหมดที่อยู่บนเส้นทางการพัฒนาตัวเองของผม

​

เพราะเพื่อแก้ปัญหาหนึ่ง ๆ การใช้ทักษะด้านดิจิตอลเพียงมิติเดียวนั้นยังไม่พอ เราต้องประยุกต์แล้วเชื่อมโยงองค์ความรู้ทั้งหมดที่เรามีเพื่อแก้ปัญหานั้น ๆ ด้วย ทุกทักษะ ทุกศาสตร์ ทุกศิลป์ คือจุดหนึ่งจุดบนแผ่นกระดาษ เมื่อแผ่นกระดาษของเรามีจำนวนจุดที่มากพอ ก็จะทำให้เราสามารถลากเส้นต่อกันให้กลายเป็นภาพได้

 

ตัวอย่างเช่น “การสร้างแบรนด์” เราต้องใช้จุดจำนวนมากเพื่อลากเส้นต่อกันให้มันกลายเป็นภาพ และไม่ได้ใช้แค่ทักษะด้านดิจิตอลเพียงมิติเดียวเท่านั้น แต่ต้องประยุกต์แล้วเชื่อมโยงศาสตร์และศิลป์ทั้งหมดที่เรามีเพื่อสร้างแบรนด์

​

ผมจะสนใจเฉพาะสิ่งที่ใช้งานได้จริง ๆ และให้ผลลัพธ์สูง ๆ เท่านั้น เช่น Branding Strategy, Mindset, Domain Name, Facebook, WordPress.com (Website), Wix.com (Website), Google Products, Business Model, Business Ethics, Viral Content เป็นต้น

​

เหล่านี้คือตัวอย่างของจุดบนแผ่นกระดาษของผม โดยผมจะนำแต่ละจุดมาประยุกต์แล้วเชื่อมโยงกัน เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที่ผมต้องการ ด้วยเหตุนี้ ผมจึงเดินคนละเส้นทางกับการศึกษาในระบบ การศึกษาของผมเป็นแบบตามอัธยาศัยและเรียนรู้ตลอดชีวิต เป็นการเรียนรู้เพื่อใช้งานจริง ผ่านประสบการณ์จริง ที่ไม่มีหลักสูตร ไม่มีระยะเวลาในการเรียน และไม่ได้รับวุฒิการศึกษาใด ๆ

​

พอรู้ว่าผมไม่สนใจวุฒิการศึกษา หลายท่านถามผมว่า ทำไมไม่เรียนต่อให้จบสูง ๆ เพราะลูกค้าให้ราคาวุฒินะ ผมตอบไปว่า

 

ความสำเร็จของผมไม่ได้ขึ้นอยู่กับวุฒิ เพราะผมไม่มีแนวคิดที่จะไปสมัครงาน แต่ความสำเร็จของผมขึ้นอยู่กับความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน ผมจึงโฟกัสที่การพัฒนาตัวเองเพื่อมุ่งไปสู่การเป็นผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน เพราะผู้คนต้องการผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านที่สามารถแก้ปัญหายาก ๆ ได้ ไปช่วยแก้ปัญหาให้เขา

 

ส่วนลูกค้าจะเลือกใครนั้น ให้ลูกค้าเป็นผู้ตัดสินใจว่า (1) จะเลือกคนที่มีวุฒิ แต่แก้ปัญหาไม่ได้ หรือ (2) จะเลือกคนที่ไม่มีวุฒิ แต่แก้ปัญหาได้ หรือ (3) จะเลือกคนที่มีทั้งวุฒิและแก้ปัญหาได้

​

ที่ผ่านมาผมได้รับเกียรติจากหลายหน่วยงานทั้งราชการและเอกชน เชิญไปเป็นวิทยากรบรรยายและพาผู้เข้าอบรมทำเวิร์คช็อปเกี่ยวกับการสร้างแบรนด์ผ่าน Social Media โดยไม่ได้ถามว่าผมเรียนจบอะไรมา แต่จะดูว่าผมทำอะไรเป็น

 

มีอยู่ครั้งนึงผมได้รับเกียรติจากผู้ใหญ่ในแวดวงการศึกษา เชิญไปบรรยายพิเศษให้กับนักศึกษาระดับ ป.เอก ผมจึงเรียนให้ท่านทราบว่า ผมไม่มีวุฒิที่เทียบเท่าหรือสูงกว่าผู้ฟัง สามารถบรรยายได้หรือไม่ ท่านตอบว่าได้ เพราะท่านไม่ได้ดูที่ตรงนั้น

​

ไว้มาเขียนต่อนะครับ

​

ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาติดตาม

​

อลงกรณ์  ดอกดวง

• Branding Consultant

• Founder & CEO of BRANDING.co.th